วันหนึ่งเพื่อนของบะห์ลูลได้นำเมล็ดธัญพืชไปบดที่โรงโม่แป้ง หลังจากบดเสร็จแล้ว เขาก็นำแป้งที่ได้เหล่านั้นบรรทุกไว้บนหลังลาของเขาและออกเดินทางกลับบ้าน
เมื่อใกล้บ้านของบะห์ลูล ลาของเขาก็เริ่มเดินกระเผลกและล้มลง เขาจึงเรียกบะห์ลูลและพูดว่า “ให้ฉันยืมลาของท่านหน่อย ฉันจะได้เอาแป้งเหล่านี้กลับบ้าน”
บะห์ลูลนั้นได้เคยสาบานไว้ว่าจะไม่ให้ใครยืมลาของเขา ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “ฉันไม่มีลา” แต่แล้วก็มีเสียงลาร้องขึ้น
ชายคนนั้นพูดกับบะห์ลูลว่า “ท่านมีลา แต่ท่านบอกว่าไม่มีเหรอ”
บะห์ลูลตอบว่า “เจ้าเป็นเพื่อนที่แปลกและโง่ แม้ว่าเราจะเป็นเพื่อนกันมาห้าสิบปีแล้ว เจ้าก็ไม่ฟังข้า แต่เจ้ากลับไปฟังลา”
